هدف آزمایش بررسی و ارزیابی تأثیر پوتریسین و 24-اپی براسینولید در تغییر فعالیت آنزیم های ضداکسنده جهت تحمل به تنش خشکی در گیاه ریحان بود. طرح به صورت اسپلیت پلات فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال های زراعی 97-1396 و 98-1397 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه ایلام اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل تیمار آبی در سه سطح (40، 80 و 120 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A) در کرت های اصلی، محلول پاشی پوتریسین در سه سطح (صفر (شاهد)، 5/0 و 2 میلی مولار) و 24--اپی براسینولید در سه سطح (صفر (شاهد)، 5/0 و 2 میکرو مولار) به صورت فاکتوریل در کرت های فرعی اجرا شد. نتایج نشان داد که بیش ترین میزان پرولین در تیمارآبی 120 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر در سال اول آزمایش حاصل شد و کاربرد پوتریسین (دو میلی مولار) و 24-اپی براسینولید (5/0 میکرومولار) نیز سبب افزایش بیش تر میزان پرولین گیاه ریحان شد. در تیمار120 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر و کاربرد دو میلی مولار پوتریسین بیش ترین میزان آنزیم کاتالاز مشاهده شد. برهم کنش اثرات تنش خشکی، پوتریسین و 24-اپی براسینولید نیز نشان داد که بیش ترین میزان آنزیم آسکوربات پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز در تیمار 120 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر و بالاترین غلظت پوتریسین (دو میلی مولار) و 24-اپی براسینولید (دو میکرومولار) مشاهده شد. در شرایط آبیاری مطلوب (40 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر)، کاربرد هم زمان غلظت های کم تر پوتریسین (5/0 میلی مولار) و اپی براسینولید (5/0 میکرومولار) و در شرایط تنش خشکی (80 و 120 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر)، غلظت بیش تر این دو ماده (دو میلی مولار پوتریسین و دو میکرومولار اپی براسینولید) باعث افزایش آنزیم گایاکول پراکسیداز شد. برهم کنش چندگانه سال، تنش خشکی، پوترسین و 24-اپی براسینولید تأثیر معنی داری بر فلاونوِئید کل و درصد اسانس ریحان گذاشت به نحوی که در هر دو سال آزمایش، کاربرد غلظت 2 میلی مولار پوترسین و 2 میکرومولار 24-اپی براسینولید در همه سطوح آبی به ویژه 120 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر، سبب افزایش بیش تر این دو صفت شد و در سال اول آزمایش این افزایش بیش تر از سال دوم بود. کاربرد هم زمان دو میلی مولار پوترسین و دو میکرومولار اپی براسینولید به دلیل افزایش سنتز پرولین و آنزیم های آنتی اکسیدانی بهترین تیمار در جهت کاهش اثرات تنش خشکی در گیاه ریحان بود، که نشان دهنده وجود رابطه هم افزایی بین این دو ماده در بهبود رشد گیاه ریحان و افزایش درصد اسانس این گیاه است.

هدف آزمایش بررسی و ارزیابی تاثیر محلول پاشی پوتریسین (پلی آمین) بر روی میزان فعالیت آنزیم های ضداکسنده (آنتی اکسیدان) در گیاه بابونه آلمانی تحت تنش خشکی بود. تیمارهای آزمایشی شامل دو سطح شرایط (رژیم) رطوبتی (87 و 43 درصد ظرفیت مزرعه ای)، محلول پاشی پوتریسین (غلظت های 0 و 0.1 میلی مولار) و ارقام بابونه آلمانی (بادگلد و اصلاح شده مجاری) بود. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. تنش خشکی به کاهش محتوای پروتیین محلول برگ و افزایش فعالیت آنزیم های ضداکسنده شامل آسکوربات پراکسیداز (APX)، کاتالاز (CAT)، گایاکول پراکسیداز (GPX) و گلوتاتیون رداکتاز (GR) منجر شد. کاربرد پوتریسین نیز به تحریک فعالیت آنزیم های بالا انجامید (به ترتیب به افزایش 26.6، 17، 26.56 و 8.88 درصد در آنزیم های APX، CAT،GPX و GR منجر شد). درحالی که تاثیر معنی داری بر محتوای پروتیین محلول برگ نداشت. اثرگذاری های متقابل بین شرایط رطوبتی و محلول پاشی پوتریسین بر فعالیت آنزیم GR در سطح احتمال 5 درصد معنی دار بود. همچنین اثرگذاری های متقابل بین شرایط رطوبتی و رقم تنها در آنزیم GPX معنی دار بود. در مقایسه بین دو رقم، فعالیت آنزیم های GR و GPX در رقم بادگلد بالاتر بود ولی فعالیت آنزیم های APX،CAT و محتوی پروتیین محلول برگ در رقم اصلاح شده مجاری بالاتر بود.

سیلیکون دومین عنصر رایج موجود در خاک است که دارای اثرات مفیدی در افزایش تحمل به تنش های زنده و غیر زنده در گیاهان است. به منظور بررسی اثر سیلیکون در افزایش تحمل به خشکی در ژنوتیپ های گندم (Triticum aestivum L.) ویری ناک و پیشتاز آزمایشی بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با اعمال سه تیمار شاهد، خشکی و سیلیکون- خشکی (2 میلی مولار سیلیکات سدیم / کیلوگرم خاک) در سه تکرار در گلخانه اجرا شد. بدین منظور محتوای پرولین و گلایسین بتائین، فعالیت آنزیم های ضد اکسنده و محتوای نسبی آب برگ، کلروفیل و پروتئین محلول کل مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که سیلیکون با افزایش در فعالیت آنزیم های APX ,CAT ,SOD و POD و پروتئین محلول کل برگ در هر دو ژنوتیپ گندم باعث جبران خسارات منفی ناشی از تنش خشکی گردید. در مقابل تنش خشکی باعث کاهش در محتوای نسبی آب برگ، کلروفیل و پروتئین محلول گردید. اختلاف معنی داری در فعالیت آنزیم CAT بین تیمار شاهد و خشکی در هر دو رقم مشاهده نگردید. نتایج آزمایش نشان داد که در مقایسه با گیاهانی که تنها تحت تیمار خشکی بودند، تیمار سیلیکون باعث افزایش در محتوای پرولین و گلایسین بتائین گردید. اثر سیلیکون در ژنوتیپ ویری ناک بیشتر از رقم پیشتاز بود. با توجه به نتایج حاصل از این آزمایش می توان استنباط کرد که نقش سیلیکون در افزایش تحمل به خشکی در گندم بدلیل افزایش در فعالیت آنزیم های ضد اکسنده همراه بوده و باعث کاهش خسارات اکسیداتیو ناشی از گونه های فعال اکسیژن که تحت تنش خشکی ایجاد می گردند می شود و از فرآیندهای فیزیولوژیکی گیاهانی که در معرض تنش قرار گرفته اند محافظت می کند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف: هدف از این پژوهش بررسی تاثیر سیلیکون بر شدت بیان ژن پراکسیداز و برخی صفات ریخت شناسی آن در دو لاین مقاوم و حساس گیاه جو تحت تنش خشکی بود.مواد و روش ها: میزان پروتئین محلول کل، رنگدانه های فتوسنتزی، RNA کل از برگ های تیمارهای مختلف استخراج شد. ژن هدف پس از ساخت cDNA با استفاده از RT-PCR به صورت نیمه کمی بررسی شد. همچنین مقدار فعالیت آنزیم پراکسیداز با روش Chance و پرولین نیز با روش Bates تحت تنش خشکی مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین منظور، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تیمار شاهد، خشکی و سیلیکون –خشکی (2 میلی مولار سیلیکات سدیم/ کیلوگرم خاک) با سه تکرار در گلخانه اجرا شد.نتایج: کاربرد سیلیکون در هر دو لاین، میزان پروتئین محلول کل و رنگدانه های فتوسنتزی را تحت شرایط تنش خشکی افزایش داد. آنالیز نیمه کمی RT-PCR اختلاف معنی داری را بین تیمارها نشان داد. بیشترین میزان بیان ژن پراکسیداز در تیمار سیلیکون-خشکی مشاهده شد. افزایش فعالیت آنزیم های ضد اکسنده و بررسی الگوی باندی این آنزیم ها بر روی ژل آکریل آمید نشان داد که شدت باندها در تیمار سیلیکون بیشتر بود. میزان پرولین در شرایط تنش در مقایسه با تیمار شاهد افزایش یافت و با کاربرد سیلیکون افزایش بیشتری مشاهده شد.نتیجه گیری: سیلیکون به تاثیر کاهش خسارت اکسیداتیو ناشی از گونه های فعال اکسیژن کمک می کند و با افزایش در فعالیت آنزیم های ضداکسنده، موجب حفاظت گیاه در برابر تنش-های محیطی می شود.

در پژوهش دو مرحله ای، خواص ضداکسندگی فولرنهای C__60/C__70 و C__70 بر پلی استیرن بررسی شد. فعالیت ضداکسندگی فولرن C__60/C__70 و C__70 بر پلی استیرن مطالعه شد. معلوم شد که سرعت مراحل آغاز و اکسایش واکنش مدل در مجاورت C__60/C__70 به وضوح کاهش یافته است. ثابت سرعت افزایش رادیکالهای استیرل به C__60/C__70 برابر 107M^-1 s^-1×K(333k)(9±1.5) معین شد. از طریق روشهای گرماسنجی پویشی تفاضلی (DSC) و تجزیه گرما وزنی (TGA) به اثبات رسید که فولرنها اثر پایدار کنندگی قابل مقایسه با فنول ایرگانوکس 1010 دارای ممانعت فضایی و آمین اگریت وایت (Agerite white) دارند. پیشنهاد شد که اثر بازدارندگی فولرنها به برهم کنش آنها با درشت رادیکالهایR مربوط است و منجر به تشکیل آمیزه های با فعالیت کمتر می شود.

اکسایش روغن ها و چربی ها در شرایط حرارتی و ذخیره سازی طولانی مدت، علاوه بر کاهش ارزش تغذیه ای و کیفیت حسی، عمر ماندگاری فرآورده را نیز کاهش داده و به دلیل تولید ترکیبات نامطلوب در روغن بر سلامت مصرف کنندگان آثار سوئی می گذارد، از این رو جلوگیری یا تاخیر در فرآیند اکسایش تحت شرایط حراراتی و انبارداری ضروری است که یکی از راه های جلوگیری از اکسیداسیون این مواد استفاده از ترکیبات ضد اکسنده می باشد. کاربرد روش-هایی برای استخراج ترکیبات با ارزش گیاهی که بتوان بیشترین ماده عملگر را با کمترین ناخالصی و حداقل تخریب به دست آورد از اهمیت بسزایی برخوردار است. به همین منظور این مطالعه با هدف معرفی و کاربرد برخی از این روش ها از قبیل امواج فراصوت، مایکروویو و میدان الکتریکی پالسی بر استخراج ترکیبات فنولی و ضد اکسنده مواد گیاهی و همچنین مکانیسم اثر آنها صورت پذیرفت. مطالعات مختلف نشان داد که استفاده از این فرایندها منجر به افزایش استخراج ترکیبات ضداکسنده از گیاهان مختلف می گردد که این ترکیبات قابلیت جایگزین شدن بعنوان ضداکسنده های مصنوعی موجود در بازار را دارا می باشند.

هدف این پژوهش دستیابی به فرمولاسیون یک افزودنی برای تولید فیلم های پلی پروپیلن اکسازیست تخریب پذیر بود. افزودنی یادشده می بایست طی دوره ی عمر مفید فراورده، ویژگی های آن را حفظ نماید و پس از سپری شدن این دوره، به سرعت موجب تخریب اکسایشی فراورده شود به طوری که بتواند در طبیعت توسط ریزجانداران به عنوان منبع غذایی مورد استفاده قرارگیرد. رفتار اکسایش گرمایی فیلم های نازک پلی پروپیلن (با ضخامت 50± 250 میکرومتر) دارای غلظت های وزنی گوناگون از ضداکسنده ی فنولی تجاری 1010 و منگنز استئارات، به عنوان مشوق اکسایش، در هر دو حالت مذاب و جامد مورد مطالعه قرارگرفت. پایداری گرمایی-اکسایشی در حالت مذاب با استفاده از گرماسنجی روبشی تفاضلی مورد بررسی قرارگرفت. برای بررسی پایداری گرمایی-اکسایشی در حالت جامد، آزمایش کهنه شدن در آون در دمای ° C90 و سپس اندازه گیری تغییر شاخص کربنیل، ویژگی های کششی، شاخص جریان مذاب و چگالی بر روی نمونه ها انجام شد. نتیجه های آزمون های گوناگون نشان داد که با تغییر نسبت غلظت های منگنز استئارات به ضداکسنده می توان پایداری پلیمر را در هر دو حالت مذاب و جامد تغییر داد. بر این اساس، نشان داده شد که نمونه ی دارای 1/0 درصد وزنی منگنز استئارات و 35/0 درصد وزنی ضداکسنده ی 1010 پایداری مطلوبی درهر دو حالت مذاب و جامد دارد و همچنین، پس از یک دوره ی مشخص پایداری در حالت جامد، می تواند به سرعت متحمل اکسایش گرمایی شود. بنابراین، نتیجه گیری شد که این فرمولاسیون می تواند برای طراحی فراورده ای اکسازیست تخریب پذیر به کارگرفته شود که افزون بر دارا بودن پایداری دلخواه هنگام فراوری مذاب و در زمان مصرف به عنوان یک فیلم، بتواند پس از طی عمر مفید، به سرعت دچار تخریب گرمایی-اکسایشی شده و برای تخریب زیستی نهایی آماده شود.